“Neem jij nog koffie, of…”, aarzel ik
en kijk hem vragend aan. Hij bestudeert de lunchkaart. Melk kan ook zomaar zijn keuze zijn. We zijn belandt op een terras in het dorp. Het is een warme zonnige dag, maar dan wel zomaar een doordeweekse donderdag. De auto staat nog bij de notaris. Want sinds 10 minuten zijn we de trotse eigenaren van een tweede huis. Onze eigen Tiny House.
Een paar weken lang hebben we zitten wikken en wegen. Dubben en denken. Is dit serieus? Geen tijdelijke bevlieging? Niet alleen om te dromen om het in te richten en er vervolgens niet meer naar om te kijken? Leuk voor het idee en er vervolgens geen tijd voor maken?
Dit is geen vluchtige vakantie verliefdheid.
Maar nee, ik weet het zeker. Dit is geen vluchtige vakantie verliefdheid. Dit is echte liefde. Op het eerste gezicht. Dus hebben we een bod gedaan. En nu, een paar weken later, hebben we een huisje extra. Eentje voor de luxe. Voor echte quality time. Alle reden dus om dit te vieren!
“Ik neem een wit wijntje!”, besluit hij en ik doe mee.
