“In hoeverre wil je dit echt?”, vraagt hij
tijdens het eten en onze spontaan ingelaste ‘brainstormsessie’ over het huisje.
Moeilijke vraag. Nu ben ik niet iemand van de impuls aankopen. Dit kwam echter voor hem redelijk uit de lucht vallen. En realistisch als ik ben, wil ik het zelf ook weten. Maar hoe zeker weet je zo’n huisje (+ bijbehorende investering, kosten én tijdsbesteding) nodig te hebben?
Ik probeer me zo goed mogelijk voor te stellen hoe het zal zijn: drukke werkweek. Overvolle weekenden. Geen tijd (prioriteit) om thuis te klussen…
Waarom dan nóg een huis, waar het één en ander aan opgeknapt moet worden. Tenminste dat wíl ik. Maar dat betekent nog meer te doen.
Sommige dingen moet je ervaren. Gewoon doen.
Alles wat ik me echter voor de geest haal: klusjes, de boel opknappen, schoonmaken, buitenboel onderhouden (toch zo’n 1.000m2). Tijdens elk jaargetijde zomer (warm), herfst (storm), winter (sneeuw), voorjaar (hooikoorts). Alles wat ik me bedenk, alles voelt goed.
Het lijkt me zo heerlijk overzichtelijk. Zo rustgevend en het plekje is prachtig. In gedachten ben ik het al aan het inrichten. Maar zeker weten…?!
Of het door mijn dromerige blik kwam of omdat hij mij goed genoeg kent om te weten dat dit serious business is of omdat hij het stiekem zelf ook wel ziet zitten. Hij onderbreekt mijn gedachten: “Meer zeker ervan zijn door het écht te willen, kun je niet zijn. Sommige dingen moet je ervaren. Gewoon doen. Dan kom je er pas achter.”
Fijn hoor, die nuchtere visie. Binnen een half uur bedachten we een plan van aanpak en besloten op verder onderzoek uit te gaan.
